Ορισμός Κήλης

Ως κήλη ορίζεται η προβολή ενός σπλάγχνου διαμέσου ενός ελλείμματος στο κοιλιακό τοίχωμα. Η κήλη μπορεί να είναι συγγενής ή επίκτητη (στην πλειονότητα των περιπτώσεων).

Κατηγοριοποίηση Κηλών

Ο πιο συχνός τύπος κήλης τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες είναι η βουβωνοκήλη.

Κάθε κήλη χαρακτηρίζεται ως ανατασσόμενη όταν ο ασθενής ανατάσσει εύκολα με χειρισμούς τον κηλικό σάκκο ή μη ανατασσόμενη όταν ο κηλικός σάκκος δεν μπορεί να αναταχθεί.

Ως περισφιγμένη χαρακτηρίζεται η κήλη στην οποία υπάρχει σύσφιγξη του κηλικού σάκκου με εμφάνιση οξέων συμπτωμάτων (πόνος, έμετοι)

Η περισφιγμένη κήλη αποτελεί επείγουσα χειρουργική κατάσταση.

 

Περιεχόμενο Κήλης

Όταν δημιουργείται μια κήλη, το σπλάγχνο που προπίπτει –προβάλλει περιβάλλεται από έναν σάκκο (κηλικός σάκκος). Το περιεχόμενο του σάκκου μπορεί να είναι επίπλουν, λεπτό έντερο, παχύ έντερο, ουροδόχος κύστη, πολύ σπάνια η σκωληκοειδής απόφυση.

Συμπτώματα Κήλης

Τα κυριότερα συμπτώματα ενός ασθενούς με κήλη είναι:

-Προπέτεια (προβολή) μάζας στο δέρμα

-Αίσθημα βάρους στην περιοχή

-Ήπιο άλγος (ιδιαίτερα κατά το βήχα ή την άρση βάρους)

Σε περιπτώσεις όπου υπάρχει περίσφιγξη κήλης, ο ασθενής μπορεί να παρουσιάσει σημεία ειλεού (έντονο κοιλιακό άλγος, εμέτους, αναστολή αερίων), ενώ αν υπάρξει νέκρωση του σπλάγχνου που περιέχεται στην κήλη μπορεί να εκδηλωθεί και εικόνα διάτρησης με συνοδό σήψη.

Πότε πρέπει να γίνεται Επέμβαση;

Σε κάθε περίπτωση ύπαρξης κήλης η μόνη αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης είναι η προγραμματισμένη αποκατάσταση με τοποθέτηση πλέγματος.

Επείγουσα επέμβαση ενδείκνυται μόνο σε περιπτώσεις περίσφιγξης κήλης, όπου το χειρουργείο πρέπει να γίνεται μέσα στις πρώτες 6 ώρες από τη στιγμή της περίσφιγξης προς αποφυγή ισχαιμίας του εντέρου.

Χειρουργική Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση της κήλης είναι χειρουργική. Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως τεχνικής σκοπός είναι η αποκατάσταση του ελλείμματος στο κοιλιακό τοίχωμα. Σήμερα η αντιμετώπιση αυτή γίνεται με την τοποθέτηση πλέγματος, ώστε να ασκούνται κατά την επιδιόρθωση της κήλης οι ελάχιστες δυνατές πιέσεις (tension free).

Στις περισσότερες κήλες χρησιμοποιούμε πλέγματα πολυπροπυλενίου από ειδικό υλικό που έχει τέτοια σύνθεση ώστε να μπορεί να μπορεί να αφομοιωθεί από τον οργανισμό.

Η τεχνική που χρησιμοποιούμε πλέον στις βουβωνοκήλες είναι η τεχνική Lichtenstein με τοποθέτηση του πλέγματος στην εγκαρσία περιτονία με ή χωρίς τοποθέτηση και κωνικού πλέγματος στο έσω βουβωνικό στόμιο.

Πριν τη χρήση των πλεγμάτων, η αποκατάσταση των κηλών γινόταν μόνο με συρραφή του κοιλιακού τοιχώματος κατά στρώματα. Οι παραδοσιακές πλέον τεχνικές εγκαταλήφθησαν καθώς διαπιστώθηκε ότι είχαν μεγάλο ποσοστό υποτροπής (>10-15%). Έγινε κατανοητό ότι η άσκηση μεγάλης τάσης στο κοιλιακό τοίχωμα αυξάνει τον κίνδυνο υποτροπής και σήμερα στόχος είναι σε κάθε επέμβαση η αποκατάσταση με μηδενική σχεδόν τάση.

Σε περιπτώσεις μετεγχειρητικής κήλης όπου υπάρχει μεγάλη διάσταση του κοιλιακού τοιχώματος, επιλέγουμε τοποθέτηση πλέγματος διπλής όψης που τοποθετείται ενδοπεριτοναϊκά. Τα πλέγματα αυτά είναι ειδικά για να τοποθετούνται μέσα στην κοιλία κάτω από το περιτόναιο χωρίς να προκαλούν συμφύσεις ή διάτρηση του εντέρου όπως ένα κλασικό πλέγμα.

  • Ανοικτή Μέθοδος

Η ανοικτή μέθοδος αποκατάστασης της κήλης γίνεται με εκτέλεση μικρής τομής. Γίνεται Παρασκευή και ανάταξη του κηλικού σάκκου και ακολουθεί η αποκατάσταση του ελλείμματος στο κοιλιακό τοίχωμα με τοποθέτηση πλέγματος. Ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο για 1 ημέρα ή εξέρχεται ακόμα και την ίδια ημέρα (Day Care) με συσταση για αποφυγή άρσης βάρους >5 κιλών για 15 ημέρες. 

  • Λαπαροσκοπική Μέθοδος

Κατά τη λαπαροσκοπική τεχνική, η αποκατάσταση της κήλης γίνεται διαμέσου οπών και το πλέγμα μπορεί να τοποθετηθεί προπεριτοναϊκά (TEPP) ή ενδοπεριτοναϊκά (ΤAPP). Με τη μέθοδο αυτή υπάρχει το πλεονέκτημα της αποφυγής της τομής, ενώ ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο για μια ημέρα. Σε ορισμένες μελέτες έχει φανεί ότι με τη λαπαροσκοπική μέθοδο ίσως υφίσταται ελαφρώς μεγαλύτερο ποσοστό υποτροπής σε σχέση με την ανοικτή μέθοδο.

Η λαπαροσκοπική μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε κήλη, όμως συνήθως δεν επιλέγεται για ευμεγέθεις μετεγχειρητικές κήλες ιδιαίτερα όταν αυτές είναι αποτέλεσμα πολλαπλών χειρουργικών επεμβάσεων και αυτό προς αποφυγή τρώσης εντέρου.

 

Υποτροπή Κήλης

Με τις σύγχρονες μεθόδους ο κίνδυνος υποτροπής είναι <0.5%. Σε κάθε περίπτωση εφόσον υπάρξει υποτροπή, θα πρέπει να γίνει εκ νέου αποκατάσταση με τοποθέτηση πλέγματος. Αυτό βέβαια απαιτεί πολύ προσεκτικούς χειρισμούς καθώς υπάρχει μεταβολή των ανατομικών σχέσεων. Η χρήση ζώνης σε περίπτωση υποτροπής κήλης για την αποφυγή χειρουργείου αντενδείκνυται.


Επιπλοκές

Η αποκατάσταση μιας κήλης μπορεί να θεωρείται επέμβαση ρουτίνας, αλλά όπως κάθε επέμβαση μπορεί να οδηγήσει σε μετεγχειρητικές επιπλοκές. Οι κυριότερες επιπλοκές είναι:

  • Μετεγχειρητικό αιμάτωμα
  • Διαπύηση τραύματος
  • Σέρωμα (συλλογή υγρού στο τραύμα)
  • Επιμόλυνση πλεγματος και απόρριψη
  • Ατελεκτασία πνεύμονος
  • Ουρολογικά προβλήματα (επίσχεση ούρων)

Οι επιπλοκές αυτές γενικά έχουν πολύ μικρό ποσοστό επίπτωσης και συνήθως οι ασθενείς αντιμετωπίζονται συντηρητικά.